Mokre siedzenie

Krakowskie przedpołudnie prezentowało się na tyle zachęcająco, że zamiast wytrwale zajmować się sprawami ważnymi, postanowiłem wybrać się na małą przejażdżkę. Okazja była dobra, żeby sprawdzić co jeszcze w rowerze nie tak funkcjonuje, gdyż dotychczas, od przejęcia go od brata, poza dwoma wypadami na odległość nie większą niż 2 km, nie miałem okazji sprawdzić roweru w praktyce.

Wybór padł na mój standardowy szlak w kierunku Tyńca. Stare chińskie przysłowie mówi: jak nie masz nic do powiedzenia to powiedz chińskie przysłowie; jak nie wiesz gdzie jechać jedź do Tyńca. Wybrałem się chyba nie najszczęśliwszą trasą, gdyż pojechałem wałami nad Wisłą. Duże kałuże, pluskanie i plaskanie sprawiły, że po krótkiej chwili moje plecy jak i siedzenie namokły do granic możliwości. Chciałem przed wyjazdem wpakować się w nieprzemakalne spodnie, ale że sztuczne są do bólu bałem się przegrzania udek i łydek, wybór padł na stare przykrótkie gacie przybrudzone domestosem.

Na Tyniec © autochton

Pogoda przepiękna, rower też sprawował się nieźle poza jedną małą niedogodnością przy zmianie przedniej przeżytki. Cudna nawierzchnia ścieżki rowerowej wytrzepała mi ręce jak należy. Ostatni raz do tego doszło podczas jazdy Skrzyczne - Radziechowy po wierzchołkach gór.

Most © autochton

Daleko choćby z racji przemoknięcia nie jechałem, zawinąłem do malowniczego mostku i na powrót do domu. Po dłuższej rowerowej przerwie trudno będzie wrócić do wiosenno-letniej formy, ale krok po kroku na pewno rozkręcę swoje nożyska i nie tylko.

Ulubiona kupa złomu w okolicy © autochton

Na koniec wracając przez Podgórze, wyjechałem na most Kotlarski i chwilkę popatrzyłem na swoje ulubione złomowisko, które kojarzy mi się nieustannie z książką William'a Wharton'a "Dom na Sekwanie". Szybka fotka telefonem i do domu na obiad.

Jutro mijają dwa tygodnie bez palenia, mam nadzieję, że rower w walce mi dopomoże :)